Op een dag ging ik met vrienden naar een strandpaviljoen om mijn verjaardag te vieren. Het was een heerlijke wandeling op een septemberavond. De weg naar de zee leidde ons over een zanderig pad door het natuurgebied Westduinpark in Den Haag.
Hoewel de stad niet ver weg is, voelt het alsof je de stad ver achter je hebt gelaten. Mijn gedachten worden rustig en vredig door de prachtige natuur om me heen. Ik heb altijd dit gevoel, alsof ik op vakantie ben, wanneer ik naar de zee ga. Of het nu Scheveningen is of een rustiger en meer afgelegen deel van het strand langs de Noordzeekust van Den Haag.
Terwijl we tussen de witte duinen liepen – het was al schemering en de zon begon onder te gaan – viel mijn oog op de blauwe zeedistel (Eryngium maritimum). We naderden de zee en deze planten stonden langs de zanderige weg en bedekten de duinrug. In bloei zijn ze blauw van kleur met groene stekelige bladeren en een zilverkleurige steel. Maar deze waren al aan het verwelken. En terwijl ze verwelkten, veranderden hun blauwe bloemen in een zandkleur, vergelijkbaar met de duinen zelf.
De duinvegetatie dicht bij de zee verschilt van de vegetatie verder landinwaarts. Toch vind je de zeedistel zowel dicht bij de zee als verder weg. In dit geval vond ik de blauwe zeedistel aan de zeestrook. Ze groeien meestal tussen het helmgras (Leymus arenarius). Sinds 2017 is de zeedistel niet langer wettelijk beschermd. Het is een veelvoorkomend verschijnsel geworden in de kustregio en goed aangepast aan de droge duinomgeving. Maar hier in het Westduinpark waren ze beschermd door een prikkeldraadhek – net zo stekelig als de zeedistel zelf.
Referenties:
- Wikipedia | Gebruikte zoekwoorden: blauwe zeedistel, helmgras
- Flora van Nederland: Blauwe Zeedistel
Deze tekst is door ChatGPT beoordeeld op wetenschappelijke nauwkeurigheid, grammatica, spelling en duidelijkheid. Er zijn kleine correcties aangebracht om de leesbaarheid te verbeteren, terwijl de tekst soepel blijft lopen en zijn beschrijvende charme behoudt.